"เคยทำอะไรให้พ่อเสียใจบ้างหรือเปล่า" อาตมามีเรื่องหนึ่งจะเล่าให้ฟัง

โยมพ่อของอาตมาเป็นคนขี้เหล้า...หาเงินมาได้เท่าไหร่ก็กินเหล้าหมด

พอเมาก็ดุด่าโยมแม่กับอาตมา อาตมาไม่ชอบพ่อมาก.......

วันหนึ่ง โยมพ่อเมากลับบ้านไม่ได้ มีคนให้อาตมาพายเรือไปรับ

ตอนนั้น อาตมายังเป็นวัยรุ่น ทำงานมาทั้งวันก็อยากจะนอน....อยากพักผ่อน....

อาตมารู้สึกโมโหมาก
…
พอพายเรือกลับบ้าน ก็ทิ้งโยมพ่อไว้ในเรือ

แต่พ่อเมามากลุกไม่ไหว ตะโกนเรียก....

“ไอ้ยอม... ไอ้ยอม...มึงมาอุ้มกูขึ้นบ้านหน่อย...กูขึ้นไม่ไหว
”
ไอ้เราก็ทนรำคาญไม่ไหว เดินกระทืบเท้า ตึง.. ตึง..ตึง..กระชากร่างพ่ออุ้ม

ในขณะที่อุ้ม..ความรู้สึกเจ็บแค้นที่พ่อทำให้เราลำบากชอบด่าว่าเราเจ็บๆ

พออุ้มพ่อขึ้นมาจากเรือ... ถึงหัวสะพานจับร่างพ่อกระแทกกับหัวสะพาน

ก้นพ่อกระแทกกับพื้นไม้อย่างแรง เสียงดังโครม....

พ่อแกร้องไห้.... แล้วพูดว่า

ไอ้ยอมนะ... ไอ้ยอม.. กูอุ้มมึงมาแต่เล็กแต่น้อย....กูนอนหลับ..

แต่มึงไม่ยอมนอน... ร้องไห้กวน..

กูต้องลุกมาอุ้มมึง...ร้องเพลงกล่อมให้มึงนอน

จะไปไหนมึงเดินไม่ไหว.. มึงเหนื่อย.. กูก็ต้องอุ้มมึง..ทั้งที่กูก็เหนื่อย

กูอุ้มมึง.. มึงทั้งขี้..ทั้งเยี่ยว.. ใส่กูแต่กูไม่เคยทุ่มมึงลงกับพื้นเลย....

เพราะกูรักมึง......

วันนี้... มึงอุ้มกู เหล้ากูไม่ได้หกโดนมึงสักนิด มึงทุ่มกูลงพื้นทำไม.....
”
พอพ่อพูดจบ น้ำตาไม่รู้มาจากไหน มันไหลพรูลงมาอาบสองแก้ม

อาตมาเจ็บปวดหัวใจเหลือเกิน

ก้มลงกราบพ่อ แล้วพูดว่า

“พ่อครับ ต่อจากนี้ไป... ผมจะอุ้มพ่อตลอดชีวิตโดยไม่บ่นและทุ่มพ่อ

ลงพื้นอีกแล้วละครับ
”
หลังจากนั้น อาตมาทำงานอย่างหนักเพื่อมาให้พ่อหวังให้พ่อสบายขึ้น

แต่เมื่อถึงวันนั้น มันก็สายไปแล้ว

โยมพ่อได้จากอาตมาไปแล้ว

คิดแล้วมันทรมานใจเหลือเกิน อาตมาทำผิดพลาดไปแล้วและแก้ไขไม่ได้

จึงอยากเตือนทุกคนเอาไว้ไม่อยากให้เสียใจไปตลอดชีวิต