บทที่ 5       บทที่  5   ณ  ค่ายผู้ลี้ภัย  เมื่อกลุ่มแพทย์อาสาโดยความร่วมมือจากรัฐบาลและสถานกงสุลซึ่งเป็นประเทศในแถบเอเชีย  อันได้แก่ประเทศเกาหลี  ญี่ปุ่น  และประเทศไทยกำลังทยอยขนของเข้าไปในเต้นท์ซึ่งเจ้าหน้าที่เตรียมไว้ให้  พอจัดของเข้าที่เข้าทางกลุ่มอาสามัครก็เริ่มทำงานในทันที วริสาเข้านั่งประจำที่และเริ่มตรวจอาการของผู้ลี้ภัยซึ่งเป็นหญิงวัยกลางคนชาวฟิลิปปินส์  ขณะกำลังนิ่งฟังจังหวะการเต้นของหัวใจ  มือเรียวที่จับหูฟังแนบกับร่างกายของคนตรงหน้าก็ต้องชะงัก  ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองไปยังอาสาสมัครคนอื่นๆ แล้วเลยไปยังทิศที่มีเสียงปืนกำลังดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง “พี่ลีใช่เสียงปืนไหมคะ”  นักศึกษาแพทย์ร่างเล็กที่อาสาเข้าร่วมโครงการเพราะต้องการมาหาประสบการณ์ขยับเข้าไปถามน้ำเสียงหวั่นวิตก “น่าจะใช่  แต่เสียงมันดังอยู่นอกค่าย และอยู่ห่างพอสมควร”  หญิงสาวสันนิษฐานก่อนจะเลิกสนใจกับเสียงที่ได้ยิน  แล้วหันไปตรวจคนไข้ต่อ “น่ากลัวจังเลยนะคะ”  คนที่ในชีวิตไม่เคยออกห่างจากตำราและห้องเรียนพูดขณะมองไปรอบๆ อย่างหวาดระแวง “น้องเอมไม่ต้องกังวลนะ  ที่ค่ายมีทหารดูแลอยู่  ตั้งใจทำหน้าที่ของเราไปเถอะ  ส่วนเรื่องที่นอกเหนือจากหน้าที่เจ้าหน้าที่เขาคงจะจัดการกันเอง”  ด้วยเดินทางไปกับหน่วยแพทย์อาสาตามชายแดนบ่อยครั้ง  จึงทำให้แพทย์หญิงวริสาไม่ได้หวั่นวิตกกับเสียงปืนที่ได้ยิน  นอกจากรู้สึกกังวลเกรงว่าท่ามกลางความขัดแย้งอันดุเดือดอาจมีใครได้รับบาดเจ็บ “พี่ลีไม่กลัวเสียงปืนเหรอคะ”  คนที่เกิดมาเพิ่งเคยได้ยินเสียงปืนชัดๆ เป็นครั้งแรกถามด้วยสีหน้าเผือดซีดด้วยความกลัว “กลัวสิคะ  แต่เมื่อยังอยู่ในหน้าที่  เราก็ต้องเก็บความกลัวเอาไว้แล้วทำหน้าที่ของเราให้สมบูรณ์ที่สุด  น้องเอมไม่ต้องกลัวนะ  อยู่ในที่ของเราอย่างไรก็ปลอดภัยจ๊ะ”  หญิงสาวปลอบอีกฝ่ายด้วยคำพูดเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น “เอมรู้ค่ะว่าเราจะปลอดภัย  แต่มันก็อดตกใจไม่ได้จริงๆ”  หญิงสาวเอ่ยขณะหยิบอุปกรณ์ทางการแพทย์ออกจากกล่องวางลงบนถาดแสตนเลส วริสาไม่ได้พูดอะไรต่อนอกจากทำหน้าที่ของตัวเองไปเงียบๆ  จนกระทั่งนาทีที่ยี่สิบมีรถยนต์ขับมาด้วยความเร็ว  ก่อนจะหยุดอยู่ที่หน้าเต้นท์หลังแรก  ซึ่งหญิงสาวกับผู้ช่วยกำลังจดจ่ออยู่กับการตรวจอาการของผู้ลี้ภัย  ภาพทหารนายหนึ่งกำลังกระโดดลงจากรถตรงดิ่งเข้าอย่างเร่งรีบ  ในขณะล่ามวิ่งออกไปสอบถาม  ทำให้เธอละมือจากการตรวจคนไข้แล้วขยับลุกขึ้น “มีอะไรหรือคะ”  หญิงสาวถามเมื่อล่ามชาวฝรั่งเศสเดินตรงดิ่งเข้ามา “มีคนถูกยิงได้รับบาดเจ็บค่ะหมอ”  ล่ามตอบพร้อมกับกวาดตามองไปรอบๆ  “เราจำเป็นต้องช่วยผ่าเอากระสุนออกหมอมีเครื่องมือพร้อมไหมคะ”  “มีค่ะ  เดี๋ยวฉันขอเคลียร์โต๊ะก่อนอีกสักครู่ค่อยให้เขาพาคนเจ็บเข้ามา”  หญิงสาวตอบพร้อมกับออกคำสั่งให้คนจัดสถานที่เพื่อรองรับการผ่าตัด  ด้วยประสบการณ์และความชำนาญรวมถึงความพร้อมด้านเครื่องมือ  จึงทำให้การเนรมิตห้องผ่าตัดแบบเร่งด่วนเป็นไปอย่างรวดเร็ว  เนื่องจากทำงานแข่งกับเวลาอยู่เป็นประจำ  จึงทำให้ไม่ถึงอึดใจแพทย์หญิงวริสาก็ปรากฏตัวอยู่ในชุดพร้อมให้การรักษาคนเจ็บ  หญิงสาวเดินเข้าไปยังโต๊ะที่ถูกเปลี่ยนเป็นเตียงผ่าตัดชั่วคราว  ขณะหันไปตรวจเครื่องมือทหารก็หามคนเจ็บขึ้นไปนอนบนนั้นแล้วกลับออกไปเมื่อหมดหน้าที่  ระหว่างนั้นเธอก็เริ่มออกคำสั่งผู้ช่วยด้วยภาษาไทย ...เธอเป็นคนไทยหรอกหรือ...คนที่กำลังนอนกัดฟันข่มความเจ็บปวดนิ่งฟังการสื่อสาร  ของคนที่กำลังยื่นมือเข้ามาช่วยชีวิตของเขาอย่างสนใจ... “คนไข้เป็นอย่างไรบ้างคะ  หญิงสาวถามล่ามขณะสวมถุงมือแล้วหมุนตัวกลับมา  ชยิน...ถึงกับเบิกตาโพลงจนลืมความเจ็บปวด  เมื่อเห็นใบหน้าของหมอที่กำลังจ้องเขาด้วยความตื่นตะลึง  คุณพระช่วย! นี่อย่าบอกนะว่าอาการของเขาถึงขึ้นโคม่า  จนสายตาพล่าเลือนขนาดเห็นหน้าใครก็เป็นหมอวริสาไปหมด  ชายหนุ่มมองความบังเอิญชนิดคาดไม่ถึงอย่างไม่คิดเชื่อ “ผมถูกยิง”  ชยินตอบคำถามแทนล่าม  ขณะสายตายังจับนิ่งอยู่ที่ใบหน้าของผู้หญิงที่เขาวิ่งไล่ล่าจนเป็นบ้าเป็นหลังมาหลายอาทิตย์ วริสายืนตัวแข็งทื่อราวกับคนถูกสาป  ในขณะมองผู้ชายที่วิ่งวนอยู่ในมโนสำนึกทั้งยามหลับและยามตื่นตรงหน้าด้วยหัวใจไหวระรัว  หญิงสาวพยายามบอกตัวเองให้มีสมาธิ  ทว่าความตื้นตันยินดีอย่างไม่อาจระงับไว้ได้ก็ทำให้สมาธิของเธอถูกรบกวนอย่างหนัก   แต่กระนั้นร่างอรชรก็ก้าวเข้าไปหาคนที่นอนรอรับการรักษา  ด้วยท่วงท่าที่พยายามปรับให้ดูมั่นคงมากที่สุด แม้เวลานี้หัวใจกำลังเต้นแรงและประหม่ากับสายตาที่จ้องมองอย่างไม่เกรงใจ  แต่วริสาก็รู้สึกดีขึ้นเล็กน้อยเมื่อหยิบหน้ากากอนามัยขึ้นสวม  ทำให้ใบหน้าครึ่งหนึ่งของเธอถูกปกปิดไว้  ดวงตาคู่สวยมองเสี้ยวหน้าคมคายแล้วไล่ไปตามร่างกายซึ่งมีเลือดสีแดงฉานไหลซึมออกมาจนเสื้อผ้าจนเปียกชุ่ม  มือเรียวหยิบกรรไกรตัดเสื้อออกอย่างเบามือ  ขณะสำรวจบาดแผลและประเมินอาการบาดเจ็บของคนตรงหน้า  คนที่หัวใจกำลังอ่อนระทวยไปกับดวงตาคมกริบที่จ้องมองมาราวกับจะหลอมละลายร่างกายของเธอ  พยายามสลัดความฟุ้งซ่านออกไป  แล้วเริ่มลงมือรักษาคนที่นอนลืมเจ็บหลังเรียกสมาธิที่กระจัดกระจายกลับมาได้สำเร็จ เมื่ออยู่ในหน้าที่วริสาไม่ได้ให้ความสนใจกับอะไรอีก  นอกจากมุ่งมั่นกับการรักษาอาการบาดเจ็บของคนที่นอนจ้องเธออย่างเอาเป็นเอาตายชนิดแทบไม่กะพริบตา  ด้วยเครื่องมือทางการแพทย์ครบครันรวมถึงอาสาสมัครมีความคล่องตัวสูง  จึงทำให้การผ่าตัดเป็นไปอย่างราบรื่น หลังผ่าตัดนำกระสุนซึ่งฝังในอยู่สองนัดออกจากร่างแกร่งกำยำ  ระหว่างทำแผลเธอลอบมองใบหน้าเผือดซีดของชายหนุ่มอยู่บ่อยครั้ง  ด้วยสายตาเป็นห่วงเป็นใยที่พยายามปกปิดไว้ให้มิดชิด... ชยินมองเสี้ยวหน้างดงามอย่างสับสน  ด้วยมองไม่เห็นถึงความเป็นไปได้ชายหนุ่มจึงคิดว่าสิ่งที่กำลังเผชิญ  แท้จริงแล้วมันอาจจะเป็นเพียงแค่ความฝันหรืออาจเกิดจากมโนภาพที่จิตใต้สำนึกสร้างขึ้นมา  แต่อาการเจ็บหนึบจากบาดแผลก็ช่วยรับรองได้ว่าทุกอย่างที่กำลังดำเนินอยู่มันคือความจริงหาใช่ความฝัน  “หมอ...”  ชายหนุ่มเรียกเธอเสียงแผ่ว “มีอะไรหรือคะ”  หญิงสาวถามแล้วมองหน้าเขาอย่างจดจ่อกับคำตอบ “ช่วยบอกได้ไหมว่าเวลานี้ผมกำลังฝันไปหรือเปล่า”   หลังผู้ช่วยของเธอเดินออกไปจากห้องซึ่งถูกกั้นไว้ชั่วคราว  จนเหลือเพียงเขาและเธอ  ชยินจึงเอ่ยคำถามคาใจออกไป “แล้วคุณคิดว่ามันเป็นความฝันหรือความจริงละคะ”  “ผมอยากให้คุณอยู่ที่นี่จริงๆ...แต่ก็กลัวว่ามันจะเป็นแค่ความฝัน”  กระแสเสียงเต็มไปด้วยความหวาดหวั่นนั้นทำให้หญิงสาวมองหน้าเขาอย่างไม่เข้าใจ “ฉันอยู่ที่นี่จริงๆ ค่ะ  คุณไม่ได้ฝัน”  น้ำเสียงอ่อนโยนของคนตอบทำให้  คนจดจ่อรอฟังรับรู้ได้ถึงรอยยิ้มที่ซ่อนอยู่ภายใต้หน้ากากอนามัยนั้น “คุณมานี่ได้ยังไง...รู้ไหมว่าผม...”  ชยินหยุดพูดแล้วชั่งใจว่าควรเล่าให้เธอฟังไหมว่าเขาไปหาเธอที่เมืองไทย  และแอฟริกา “ฉันไม่รู้หรอกค่ะว่าคุณอยู่ที่นี่”  เมื่ออีกฝ่ายหยุดเล่าไปดื้อๆ หญิงสาวจึงปลดหน้ากากอนามัยออกช่วยพูดต่อหากเป็นความเข้าใจคนละเรื่อง  ก่อนจะเล่าถึงที่มาที่ไป  “คุณแม่ของหมอณภัสจัดทำโครงการแพทย์อาสาช่วยเหลือกลุ่มผู้ลี้ภัยนี้ขึ้นมา  ฉันก็เลยอาสามาช่วยท่าน  ว่าแต่คุณพักอยู่ที่ค่ายนี้เหรอคะ”  คำถามของหญิงสาวทำให้ชยินผุดความคิดบางอย่างขึ้นมา “เอ่อ...ครับ”  เพราะต้องการรู้ว่าหากเขาอยู่ในฐานะผู้ลี้ภัย  เธอจะรู้สึกอย่างไรชายหนุ่มจึงตอบรับขณะมองปฏิกิริยาของหญิงสาวว่าเปลี่ยนไปจากเดิมมากน้อยแค่ไหน “ฉันไม่เคยรู้เลยว่าคุณถูกส่งมาที่นี่”  น้ำเสียงและสีหน้าของวริสาที่มองเขาอย่างไม่นึกรังเกียจกับสถานะอันต่ำต้อยนั้น  ทำให้คนอยากลองใจรู้สึกพอใจอยู่ลึกๆ แม้ไม่รู้ว่าความอารีย์ในสายตาของหญิงสาวแท้จริงแล้วเกิดจากอุปนิสัยของเธอ  หรือเป็นเพราะเธอให้ความพิเศษต่อเขา  แต่มันก็ให้ชายหนุ่มรู้สึกอบอุ่นหัวใจได้อย่างน่าอัศจรรย์ “คุณสบายดีใช่ไหมหมอ...”  ชยินเฝ้ารอคำตอบทั้งๆ รู้ดีว่าคนตรงหน้ามีความเป็นอยู่เช่นไร “ฉันสบายดี  ส่วนคุณคงไม่ต้องถามนะคะ”  ดวงตาคมกริบมองรอยยิ้มที่คลี่ออกจากริมฝีปากสีหวานด้วยความลุ่มหลง “เมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมาผมรู้สึกไม่สบายเอาเสียเลย  แต่น่าแปลกนะครับที่เวลานี้ผมรู้สึกสบายดี”  “อยู่ที่นี่คุณคงลำบากมาก  ถ้ามีอะไรให้ฉันช่วยไม่ต้องเกรงใจนะคะ”  ชยินมองแววตาอ่อนโยนของเธอด้วยความรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก  แม้พอรู้ว่าโดยวิสัยของหมอวริสาเธอเป็นคนเห็นอกเห็นใจคนอื่น  แต่เขาก็รับรู้ถึงประกายบางอย่างในยามที่เธอมองมาอย่างลึกซึ้งนั้นได้ “หมอ...รู้ไหมว่าผม...”  ขณะกำลังจะสารภาพว่าเขารักเธอ  และได้ออกติดตามเธอไปไกลถึงแอฟริกา  อยู่ๆ ซาเยร์ก็โผล่พรวดเข้ามาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย “ผู้กอง! เป็นยังไงบ้าง”  คนที่เพิ่งโผล่เข้ามาทำลายบรรยากาศอย่างไม่ตั้งใจถามพร้อมกับพุ่งเข้าไปหาผู้เป็นนายทันที “แล้วแกเห็นฉันเป็นยังไงล่ะ”  ชยินตอบกลับเสียงขุ่น “อ้าว...ผู้กองไม่ดีใจเหรอครับที่เจอผม”  สีหน้าของคนพูดเปล่งประกายผิดหวังเล็กน้อย   เมื่อเห็นว่าสายตามองมา แทนที่จะเป็นความยินดีกลับกลายเป็นคาดโทษเสียอย่างนั้น “ฉันจะดีใจมากถ้าแกจะโผล่เข้ามาหลังจากนี้สักสองนาที”  “อาการของคุณปลอดภัยแล้ว  เดี๋ยวฉันจัดยาเสร็จจะให้คนเอามาให้ รวมถึงให้คำแนะนำว่าคุณต้องทำอย่างไรระหว่างพักฟื้น  และช่วงนี้คงต้องมาล้างแผลที่นี่ทุกวัน   ฉันขอตัวก่อนนะคะ”  พอเห็นว่าหมดหน้าที่  และเธอควรกลับไปทำงานต่อหญิงสาวจึงเอ่ยขอตัว  พอได้ยินบทสนทนาด้วยภาษาไทย  ซาเยร์ที่ไม่ได้สนใจใคร  นอกจากเจ้านายของเขาจึงหันขวับไปทางต้นเสียง  ก่อนจะเบิกตากว้าง แล้วร้อง เฮ้ย! เสียงดังลั่น... “ผู้กอง...ผู้กอง...ผู้กอง!”  ด้วยความตกตะลึงกับภาพตรงหน้าซาเยร์จึงตะโกนเรียกเจ้านาย  ขณะยังจ้องเรือนร่างอรชรที่เดินพ้นจากฉากกั้นไปด้วยสีหน้าตื่นตระหนกราวกับคนเพิ่งถูกผีหลอกตอนกลางวัน “อะไร!”  ชยินตะคอกด้วยระดับเสียงที่ดังพอกันอย่างรำคาญ “มะ...มะ...หมอ...หมอ...ครับผู้กอง”  ด้วยความตื่นเต้นซาเยร์ถึงกับพูดติดอ่าง  “ฉันเห็นแล้ว”  “ใช่หมอจริงๆ ใช่ไหมครับผู้กอง”  ถามพลางชี้มือไปยังทิศทางที่หญิงสาวเพิ่งเดินลับตาไป “ใช่...เป็นเธอ”  ชยินตอบคำถามนั้น  แล้วยิ้มอย่างสุขใจให้กับความบังเอิญ  ที่เขาไม่คิดไม่ฝันมาก่อน  ดวงตาที่เปล่งประกายเรืองรองด้วยความหวังมองผ่านฉากกั้นไปยังใครคนหนึ่งซึ่งเขาเห็นอยู่เลือนราง...แล้วเบนกลับมาจ้องหน้าคนสนิท “ไม่อยากเชื่อเลยว่าในขณะที่พวกเราตามหาเธออย่างเป็นบ้าเป็นหลัง  เธอกลับหนีห่างจนแทบจะพลิกแผ่นดินตามหา  แต่สุดท้ายเธอกลับอยู่ใกล้แค่ปลายจมูก”  ซาเยร์เอ่ยขึ้นเบาๆ “บางทีมันอาจจะถึงเวลาของฉันแล้วก็ได้  ซาเยร์มานี่สิ”  ชยินมองความบังเอิญที่เขาเพิ่งได้รับว่าเป็นพรหมลิขิต  ก่อนจะขยับลุกนั่ง  โดยมีคนสนิทช่วยประคอง “ผู้กองมีอะไรหรือครับ” “ฉันอยากให้แกหาที่พักในค่ายให้สักหน่อย”  ชายหนุ่มออกคำสั่งขณะผุดรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา “อะไรนะครับ”  ถามย้ำอย่างไม่แน่ใจกับคำสั่ง “ฉันต้องการที่พักในค่ายนี้” “แต่ผู้กองกำลังได้รับบาดเจ็บนะครับ” “อาการบาดเจ็บของฉัน  มันไม่ใช่ปัญหาของแก”  “ใครว่าไม่ใช่...อาการบาดเจ็บของผู้กองมันเกี่ยวข้องกับผมเต็มๆ เลย”  “เอาเถอะน่า  ฉันรู้ว่ากำลังทำอะไรอยู่  แกมีหน้าที่แค่ทำตามความต้องการก็รีบไปจัดการซะ”  ตัดบทพร้อมกับออกคำสั่งเสียงเข้ม “แต่มันเสี่ยงนะครับผู้กอง” “จะเสี่ยงยังไงในเมื่อฉันมีหมออยู่ใกล้ๆ ”  คำตอบนั้นทำให้คนที่กังวลกับอาการบาดเจ็บของผู้เป็นนาย  พยักหน้าแล้วร้องอ้อ...เหมือนเพิ่งนึกได้ “ผมเข้าใจแล้วครับ”  แม้จะเป็นห่วงแต่เมื่อเห็นว่าภายในค่ายมีหมออย่างที่อีกฝ่ายอ้าง  คนที่ไม่อยากขัดใจเจ้านายจึงยอมทำตามอย่างว่าง่าย “เออ...ซาเยร์ได้ตัวไอ้ลูกหมาพวกนั้นไหม”  “ได้แต่ศพครับผู้กอง”  ตอบขณะจ้องผ้าพันแผลบนร่างกายแกร่งกำยำตรงหน้าอย่างสำนึกผิดแล้วพูดต่อ  “ผู้กองไม่น่าเอาชีวิตที่มีค่ามากมายมาแลกกับกระสุนพวกนั้นแทนคนที่ไม่มีค่าอย่างผมเลย”  “ใครว่าแกไม่มีค่า  คนเราทุกคนต่างก็มีคุณค่าในตัวเองกันทั้งนั้น  เราสองคนร่วมเป็นร่วมตายด้วยกันมานับครั้งไม่ถ้วน  กับเรื่องแค่นี้สำหรับฉันมันไม่ได้หนักหนาเลยสักนิด”  ชยินวางมือลงบนหัวไหล่ที่ลู่ลงแล้วตบเบาๆ “แต่ผมก็รู้สึกผิดอยู่ดีที่ไม่สามารถทำหน้าที่ปกป้องผู้กองให้สมกับความไว้วางใจที่ได้รับ”  “แกทำดีที่สุดแล้ว  และฉันเชื่อว่าหากแกอยู่ในสถานการณ์เดียวกัน  แกก็คงไม่ลังเลที่จะแลกชีวิตเช่นกัน”  ชายหนุ่มปลอบใจคนสนิทด้วยคำพูดที่ทำให้อีกฝ่ายรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย “แต่...”  “เลิกคิดว่าเป็นความผิดของตัวเองได้แล้ว  เพราะอย่างน้อยการที่ฉันบาดเจ็บมันก็ทำให้ฉันได้พบหมอ  จะว่าไปก็ต้องขอบใจคนของไอ้ลอซู  ที่เปลี่ยนจากมัจุราชมาเป็นกามเทพ  ถ้าไอ้พวกสารเลวนั่นไม่ตายฉันคิดว่าน่าจะมอบรางวัลให้พวกมันสักหน่อย”  “นับว่าโชคยังอยู่ข้างเราที่วันนี้มีหน่วยแพทย์อาสามาพอดี” “แต่ฉันคิดว่าตัวเองโชคดีมากกว่านั้น  และจะดีมากถ้าแกจะช่วยไปจัดการเรื่องที่พักให้ฉัน”  พูดพร้อมกับยิ้มกริ่มอย่างเป็นสุข “ผมประสานกับเจ้าหน้าที่เรื่องไอ้ห้าคนนั่น  จากการตรวจสอบพบว่ามันแทรกซึมอยู่ในค่ายนี่มาประมาณสามเดือน  และดูเหมือนจะยังมีคนของพวกมันแฝงอยู่ในนี้อีกจำนวนหนึ่ง  ผมว่าผู้กองอย่าเสี่ยงเลย”  ซาเยร์แนะนำอย่างรอบคอบ “ฉันตั้งใจแล้วอย่างไรก็คงไม่เปลี่ยนใจ”  ชายหนุ่มยังคงยืนกราน “ผู้กองจะอยากอยู่ในที่แออัดหาความสะดวกสบายไม่ได้แบบนี้ไปทำไม”  คนที่มองไม่ออกถึงจุดประสงค์อันแท้จริงอดแย้งขึ้นไม่ได้ “ฉันต้องการรู้ว่าถ้าหมอลีเห็นสภาพของฉันซึ่งไร้บ้านไร้แผ่นดิน  เธอจะยังรักฉันไหม”  ชยินมองไปรอบๆ แล้วบอกเสียงกระซิบ “อ้าว...ผู้กองต้องการลองใจเธอหรอกเหรอครับ”  “ใช่...” “ผู้กองบ้าหรือเปล่า...”  ซาเยร์มองหน้าผู้เป็นนายอย่างไม่เห็นด้วยกับความคิดนั้น “อะไรทำให้แกคิดแบบนั้น”  “มันไร้สาระมากเลยนะครับกับความคิดนี้” “มันไร้สาระตรงไหน”  คนที่มองเห็นแต่ความต้องการของตัวเองเพียงด้านเดียวถามเสียงห้วน “ผมขอเตือนนะผู้กองว่าการลองใจแม้จะทำให้รับรู้ถึงความจริงใจของเธอ  แต่ในทางกลับกันผมมองว่ามันไม่คุ้มเลยสักนิดกับผลกระทบที่จะตามมาหลังจากนั้น”   แนะนำด้วยสีหน้าจริงจัง “ผลกระทบอะไร”  ถามขณะจ้องหน้าคนตอบเขม็ง “ผลกระทบจากการหลอกลวงอย่างไรละครับ  ผู้กองประมาทความรู้สึกของผู้หญิงเกินไป” “แกคิดมากไปหรือเปล่าซาเยร์  จริงอยู่ที่ฉันอาจจะกำลังหลอกลวงเธอ  แต่มันก็เป็นการดีไม่ใช่เหรอหากสิ่งที่ฉันต้องการพิสูจน์มันคือความจริงใจ”  ชายหนุ่มยังคงคิดเข้าข้างตัวเอง “ผมเตือนผู้กองแล้วนะ” “เอาน่า...ถ้าเกิดมันเป็นอย่างที่แกกังวลฉันก็มีวิธีแก้ไข  เชื่อใจกันบ้างสิ”  “โธ่...ผู้กองจะให้ผมเชื่อใจคนที่ในชีวิตไม่เคยพิชิตใจหญิงเนี่ยนะ  บอกตามตรงมันอดห่วงไม่ได้จริงๆ”  คนที่คร่ำหวอดกับความรักมามากกว่าบอกออกไปตรงๆ “เอาน่าฉันสั่งอะไรก็ไปทำ”  ชยินตัดบทอย่างรำคาญ “แต่ยังไงผมก็ยังยืนยันอยากให้ผู้กองเปลี่ยนความคิด  แล้วทำอะไรให้มันสร้างสรรค์กว่านี้อยู่ดี”  แม้จะไม่เห็นด้วย  แต่เมื่อชยินยืนยันตามความคิดเดิมเขาจึงพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้น เมื่อห้ามแล้วอีกฝ่ายไม่ฟังซาเยร์จึงได้แต่ส่ายหน้าให้กับความดื้อรั้นนั้น  ก่อนจะเดินออกจากเต้นท์ไปทำตามความประสงค์ของผู้เป็นนายอย่างไม่เต็มใจ  ในขณะนึกถึงความซวยที่จะต้องมาเยือนหากคุณหมอคนสวยรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังใช้วิธีปัญญาอ่อนลองใจเธอ... เฮ้อ...หวังว่าความตั้งอกตั้งใจรวมถึงความรักอย่างแรงกล้าของผู้กองชยิน  จะทำให้แพทย์หญิงวริสาไม่นึกถือสากับ  การกระทำอันโง่เขลานั้น...ชายหนุ่มภาวนา     Create Date : 13 พฤษภาคม 2562 3 comments Last Update : 13 พฤษภาคม 2562 14:20:02 น. Counter : 4441 Pageviews. Share Tweet

ll all, gus! I knw, m mssg my b t specifi, ut m sister fund nie man hre nd te mrrid, so how but m?! :) I m 26 ers ld, Catherin, frm Romani, know English and Russin languags lso nd... I have sific disase, named nymomni. Wo know wt is this, cn understnd me (btter to sy it immediatly) s, I ook vr tasty! and I lv not nl cook ;)) Im rl girl, nt prstitute, and loking for serius and t reltionship... Anwy, ou n find m prfile here: //eskarlatero.tk/user/123149   โดย: Catherinadip IP: 84.17.60.66 27 กุมภาพันธ์ 2565 20:51:30 น.

Hllo all, gu I know, m msge may be too spcfi, ut my ster found n man hre and th marrd, so hw bout me?! :) I m 23 years ld, Isbella, from Ukrine, know nglsh and Grmn languges l nd... I hv spef diese, nmed nmphomna. Wh knw what this, n undertnd me (bettr to s t immdiately) h es, I cok vr tsty nd I lve nt nly cok ;)) Im rel grl, nt rostitut, nd lokng for riou nd ht reltinhip... nw, yu can find m prfile here: //kundcofimarnipu.gq/user/66406/   โดย: IsabellaRex IP: 37.19.223.27 30 เมษายน 2565 17:40:57 น.

ell all, guy! know, my meag my b too spfi, ut my str fund nie man hre and thy married, o how but me? :) m 25 ears old, len, frm Ukrine, I know Englsh and Grmn lnguags ls nd... hav pific dae, nmed nymhomn. Who know what is ths, an undrtand me (btter t s it mmedtel) Ah s, ook vr taty nd I love nt onl k ;)) Im rl girl, not rttut, and lokng fr sru nd hot rlationh... nway, ou can fnd my prfil hre: //stifbawheesav.tk/user/23967/   โดย: ElenaRex IP: 191.96.168.55 5 พฤษภาคม 2565 2:56:14 น.