ตลาดยังเป็นขาขึ้น (โดยกราฟดัชนี)  และยืนยันด้วยวอลุ่มที่ไม่ตกลดลง    แม้จะมีเครื่องมือ หลายๆ ตัว  แจ้งเตือนว่า ซื้อมากเกินไป ก็ตาม  แต่หากนำไปเทียบกับสมัย 1500 จุด พุ่งสู่ 1700 จุดเมื่อ หลายสิบปีก่อน  ก็พอจะมีคำตอบว่า  รูปแบบและกลยุทธการเข้าการออกของกระแสเงินต่างชาตินั้น  เป็นวิธี ถาถมโดยไม่สนใจเครื่องมือกราฟใด ๆ   หรือ ข้อมูลปัจจัยพื้นฐานเป็นที่ตั้ง แน่นอน  เป็นการมองเห็นช่องทางได้กำไร  ส่วนเรื่องราคาไม่เกี่ยง พื้นฐานสนใจแต่ลดลงได้ 

สภาวะเช่นนี้ จะทำให้ เงินในประเทศ(กองทุน รายย่อย และพรอทโบรกฯ)  อาจกลัว ๆ กล้า ๆ มากขึ้นเพราะความระวังตัว  และมีตัวอย่างในอดีต   แต่เรื่องกลยุทธเป็นเรื่องสำคัญกว่ามาก

โดยขอฝากให้พวกเราคิดเป็นโจทย์ แบบ อกเขาอกเรา  ว่า จะเข้าไปเอาเงินจากตลาดที่คนเล่นส่วนใหญ่กลัว ๆ กล้า  ต้องทำอย่างใดจึงชนะเอากำไร กลับบ้านได้   สบาย ๆ  โดยสามารถทำให้ คนในตลาดทุกกลุ่ม  มาแย่งรับหุ้นที่ขายอย่างเต็มอกเต็มใจ

  เมื่อสมัย 1700  จุด  กลยุทธคือ ทำให้ราคาติดเพดาน (ลิ่ง)   แล้วลิ่งต่อ อย่างรวดเร็ว  ทำให้คนที่ขายหมู  ทนไม่ไหว  อยากซื้อราคาที่สูงขึ้นอีก(การปรับตัวจะไม่ลงลึกแล้วก็ดีดกลับรวดเร็วให้คนขายหมู ซื้อคืนไม่ทัน)  เป็นกลยุทธโยนเผือกร้อนแบ่งกันถือ    ด้วยวิธี  quatitative protect risk system   ราคายิ่งสูงขึ้น  ต้นทุนคนทำราคายิ่งถูกลงเรื่อย ๆ    และเมื่อถึงเวลา  และราคาตลาดเทียบต่อราคาต้นทุนต่างกันมากกว่า  30 % ถึง 50%  นั่นคือ เวลาที่ต้องขาย    การขายที่ดี  ไม่ใช่เททุบอย่างเดียว แต่ก็สามารถทำได้  ไม่ให้รู้สึกตัว คือ ขายวันแรกแรง ๆ มากๆ  อีกวันก็ซื้อ คืน (ทำให้ผู้ที่ซื้อในวันขายแรง ยังไม่แย่งขาย เพราะต้นทุนยังสูงอยู่ แต่มองเห็นช่องทางกำไร)  หากเราจะสังเกตว่า กระแสเงินไหลออกจริงหรือ ไม่ ต้องดูที่ค่าเงินบาท  หากบาทนิ่ง  หรือ ค่อย ๆ ลดค่าลง  ก็แสดงความเสี่ยงชัดเจนขึ้น   และเมื่อใดที่จะออกหรือ ขายจนเหลือในมือ น้อยมาก  กระแสเงินจะหยุดซื้อหุ้น ทันที  (สมัย 1700 ราคาหุ้นติดฟลอร์ 3 วัน  ไม่มีแรงซื้อ  คนที่ขายได้ ต้องขายวันที่ 4 คือ ต่ำลงไป – 30% แล้ว  สมัยนั้นเพดาน 10%)      ดังนั้นการเล่นระหว่างวันกลายเป็นความปลอดภัยกว่า การถือข้ามวัน  เพราะไม่มีใครทราบว่า วันรุ่งขึ้นราคาจะลงติดฟอร์ ติดกัน 3 วัน    
กลยุทธที่ดี ควรมีการจัดพรอท ตามกระแสตลาด  หรือ ตามดัชนี  (ใช้ตารางหยินหยาง จัดพรอทได้ดี แต่กว่าจะรู้ต้องรอตลาดปิด )  จึงมีผู้คิดวิธีให้เทียบสัดส่วนตาม ดัชนี  คือ ง่าย ๆ  ตั้ง 1350 จุด เป็นฐาน   1450 จุดเป็น เพดาน  ดังนั้น  ทุก 1 จุดคือ  1 % ของพรอทตัวเราเอง  เช่น  1400 จุด  พรอทต้อง มีหุ้น 50%  เงิอนสด 50%    ดัชนี 1450 ต้องยอมขายให้หมดพรอท  จากนั้นนั่งรอและตรวจสอบวอลุ่มใหม่   หากดันี 1360  พรอทก็เต็ม 90 %  และหาก 1350 จุด  มีหุ้นเต็มพรอท แล้ว  ดัชนียังลงต่อ  ก็ต้องเริ่มคัดออก (กฎธรรมชาติ  เมื่อ ซื้อ ผิดเวลา  ผิดราคา  ต้องยอมรับ ในระบบตลาดเสรีแบบนี้)   และ อย่าลืม ว่า  กำไรตลาดเป็นผู้ให้    ขาดทุนเราทำเอง
อย่ากลัวเกินไป  อย่ากล้าบ้าบิ่น  ต้องระวังตัวเองไว้ 

17 มค 2556  ดัชนีปิด 1420.95   วอลุ่ม  59237  บาท