พ่อของรุ่นน้องโดนระเบิดที่นราธิวาส

ทั้งๆที่ครอบครัวของรุ่นน้องก็มาอาศัยที่กรุงเทพตั้งนานแล้ว

แต่ด้วยความที่คิดว่าเป็นประเทศไทยไปดูงานแค่ไม่นาน ไม่น่าจะเกิดอะไรไม่ดี

...แต่อะไรๆ ก็เกิดขึ้นได้ แรงระเบิดทำให้บาดเจ็บสาหัสและเสียตาหนึ่งข้างทันที

วันนี้แม้อาการจะดีขึ้นมามาก แต่ก็ยังบอกไม่ได้ว่าดวงตาอีกข้างจะใช้ได้เหมือนเดิมไหม

เมื่อ 2-3 วันก่อนเพื่อนที่เป็นอาจารย์สอนอยู่ที่ปัตตานีขึ้นมาประชุมและแวะมาเยี่ยม

"4ปีแล้วครับที่ไม่สงบ ตอนนี้ผมเป็นโรคจิตแล้วครับ

ถ้ารู้สึกว่าใครเดินตามหลังผมจะต้องรีบเหลียวไปมอง เอาหลังชิดกำแพง

แล้วเอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากระชับปืนเตรียมพร้อม

แหมยังกับพระเอกหนังสายลับ"

แล้วอาจารย์ก็หัวเราะขึ้นมาผมได้แค่อมยิ้มเพราะดวงตาของอาจารย์ท่านนั้นไม่ได้หัวเราะเลยซักนิด

...

(ผมหยุดเขียนเรื่องนี้ไปเกือบ 5 เดือน เพราะไม่สามารถบรรยายความรู้สึกได้)

...

5 เดือนต่อมา ...

ในบางครั้งเรื่องราวร้ายๆ บางเรื่อง ไม่ได้ไกลตัวเรา อย่างที่เราคิด

ผมไม่รู้ว่าทำไมถึงได้ทำกับแม่ค้า ครู หมอ ชาวบ้าน

และที่งงไปกว่านั้นคือณ ตอนนี้ ผมไม่รู้ด้วยว่า ทำไปทำไม

คนเรายิ่งนับวันยิ่งขี้ขลาดขึ้น

คนที่เรียกตัวเองว่าเป็นนักรบกลับวางระเบิดในที่ชุมชน

ยิงผู้หญิงเด็กและคนแก่ ที่ไม่มีแม้แต่ไม้ติดมือซักอัน

ยิงครูพยาบาล หมอ ที่รักษาคนเจ็บโดยไม่เกี่ยงไม่ว่าใครจะเป็นใคร

ถ้าพวกคุณติดระเบิดตัวเองเรียกร้องความเป็นธรรมต่อหน้าทีวี

กดระเบิดยอมเสียสละตัวเองเพื่อเรียกร้องความเป็นธรรม

ผมว่าการกระทำอย่างนั้น คงทำให้ทุกคนเห็นใจได้มากกว่ายิงคนที่ไม่มีทางสู้

สำหรับพวกคุณนะ... ผมไม่คิดว่าพวกนี้จะเป็นนักรบหรอก

พวกคุณมันก็แค่... ไอ้พวกขี้ขลาดเท่านั้น

ปล.อึดอัดกับการกระทำพวกคุณหวะ ...

... ถ้าท้ามาต่อยกันตัวต่อตัว พวกคุณจะกล้าหรือป่าว