|
1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 |
8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 |
15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 |
22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 |
29 | 30 | 31 | |
|
|
|
|
|
|
|
การรอคอยสิ่งที่มีค่าที่สุด.. อาจต้องใช้เวลา
ก า ร ร อ ค อ ย... เป็นเรื่องที่ทรมาน โดยเฉพาะการรอคอยที่จะกลับมาพบกัน หรือรอคอยใครสักคนที่จะใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน เพราะในเวลาแห่งการรอคอยนั้น มันมีมากกว่า 24 ชั่วโมง 1440 นาที 86400 วินาที และเข็มนาฬิกาก็เดินช้าขึ้นอีกเป็นเท่าตัว... จากเวลาที่นานอยู่แล้วจึงนานยิ่งกว่า และการดำเนินชีวิตระหว่างการรอนั้น ก็มีตัวแปรมากมายที่จะทำให้คนเปลี่ยนไปอยู่ทุกขณะ เพราะทุกคนมีพื้นฐานความเหงา และโดดเดี่ยวอยู่ในตัวเองพอๆกับความอ่อนไหว เป็นโอกาสที่ดีที่จะใช้ระยะทางเป็นเครื่องวัดความรู้สึก พิสูจน์ความแข็งแรงของความรัก วัดการกระทำ...ความเสมอต้นเสมอปลาย และความอดทน ด้วยเงื่อนไขของความลำบากแห่งกาลเวลา และตัดสินว่า...การรอคอยจะคุ้มค่าหรือไม่ ก า ร อ ยู่ ห่ า ง กั น... จึงจำเป็นต้องพิสูจน์กันด้วยความเข้มแข็ง ต่างคนต่างก็ต้องทำหัวใจให้เข้มแข็งกับอารมณ์ต่างๆ ที่คอยรบกวน...และคอยชักจูงออกนอกลู่นอกทาง เพราะมันไม่ใช่เรื่องง่าย...ที่วันนึงเราพบว่า คนคนหนึ่ง...คือคนที่ชีวิตเราตามหามาตลอด และใครสักคนที่เป็นได้อย่างที่เราฝัน มันก็ไม่ใช่เรื่องง่าย และคนที่จะฝ่าฟันกับการบีบคั้นแห่งการรอคอย กลับมาหาเราได้ก็ไม่ใช่เรื่องธรรมดา... เ พ ร า ะ ฉ ะ นั้ น... ย่อมหมายถึง...ความรู้สึกที่เค้ามีอยู่ก็คงไม่ได้ธรรมดา และคนคนนั้นก็ย่อมเต็มค่า เวลาที่ชาวประมงจะเลี้ยงหอยมุก จะต้องใช้เวลาเนิ่นนาน และสามารถรอคอยได้อย่างไม่น่าเชื่อ เพราะเขารู้ว่า เมื่อไหร่ถึงเวลา ที่มุกสามารถนำมาร้อยเป็นสร้อยได้ ย่อมเกิดค่ามหาศาล ...ชีวิตจึงจำเป็นต้องรอคอยใครสักคนให้ได้ หากรู้ว่าเป็นใครสักคน ..ที่มีค่าแก่การรอคอย... ซึ่งอาจจะช้าบ้างเร็วบ้าง..ก็แตกต่างกันไป
Create Date : 01 กรกฎาคม 2550 |
|
40 comments |
Last Update : 6 กรกฎาคม 2550 3:42:17 น. |
Counter : 3473 Pageviews. |
|
|
|
|
| |
โดย: แม่มดใจร้ายจิงๆ IP: 80.223.109.207 1 กรกฎาคม 2550 2:36:56 น. |
|
|
|
| |
โดย: หน่อยอิง 1 กรกฎาคม 2550 10:54:38 น. |
|
|
|
| |
โดย: คนมาทีหลัง IP: 125.26.234.119 1 กรกฎาคม 2550 18:56:22 น. |
|
|
|
| |
โดย: แม่มดใจร้ายจิงๆ IP: 80.223.109.207 2 กรกฎาคม 2550 4:13:29 น. |
|
|
|
| |
โดย: คนมาที่หลังอีกที IP: 58.8.125.146 2 กรกฎาคม 2550 5:50:07 น. |
|
|
|
| |
โดย: คนนอกใจ IP: 58.8.125.146 2 กรกฎาคม 2550 6:04:02 น. |
|
|
|
| |
โดย: คืนหลอกลวง IP: 202.167.233.250 2 กรกฎาคม 2550 9:52:39 น. |
|
|
|
| |
โดย: แม่มดใจร้ายจิงๆ IP: 80.223.109.207 2 กรกฎาคม 2550 13:34:18 น. |
|
|
|
| |
โดย: รักแท้ในคืนหลอกลวง IP: 202.167.233.250 2 กรกฎาคม 2550 14:04:46 น. |
|
|
|
| |
โดย: คืนหลอกลวง IP: 202.167.233.250 2 กรกฎาคม 2550 14:19:52 น. |
|
|
|
| |
โดย: คนมาทีหลัง IP: 125.26.234.78 2 กรกฎาคม 2550 22:47:21 น. |
|
|
|
| |
โดย: คืนหลอกลวง IP: 202.167.233.250 3 กรกฎาคม 2550 10:17:39 น. |
|
|
|
| |
โดย: คนมาทีหลัง (morinee ) 4 กรกฎาคม 2550 2:36:17 น. |
|
|
|
| |
โดย: คนมาที่หลัง IP: 80.223.109.207 4 กรกฎาคม 2550 2:58:13 น. |
|
|
|
| |
โดย: คนมาที่หลัง IP: 80.223.109.207 4 กรกฎาคม 2550 6:48:53 น. |
|
|
|
| |
โดย: สาวหวึ่ง IP: 80.223.109.207 4 กรกฎาคม 2550 6:57:46 น. |
|
|
|
| |
โดย: ~สาวหวึ่ง~ IP: 80.223.109.207 6 กรกฎาคม 2550 1:20:37 น. |
|
|
|
| |
โดย: sugarhut 9 กรกฎาคม 2550 15:21:21 น. |
|
|
|
| |
โดย: sugarhut 28 กรกฎาคม 2550 0:55:41 น. |
|
|
|
| |
โดย: คนที่มาทีหลัง IP: 125.26.234.254 9 สิงหาคม 2550 19:52:28 น. |
|
|
|
| |
โดย: คนที่มาทีหลัง IP: 125.26.234.212 11 สิงหาคม 2550 10:13:31 น. |
|
|
|
| |
โดย: หมูแอม IP: 222.123.133.121 31 สิงหาคม 2550 15:06:43 น. |
|
|
|
| |
โดย: ปวิช จันทร์ทอง IP: 222.123.104.189 3 กันยายน 2550 18:07:57 น. |
|
|
|
| |
โดย: アダルト IP: 124.25.160.59 17 พฤษภาคม 2551 21:59:20 น. |
|
|
|
| |
โดย: アダルト IP: 124.25.160.59 17 พฤษภาคม 2551 21:59:53 น. |
|
|
|
| |
โดย: คนเกือบแก่ IP: 118.172.77.139 28 มิถุนายน 2552 10:04:16 น. |
|
|
|
|
|
|
|
บ่อยครั้งที่มีคนบอกว่าฉันเปลี่ยนไป
ฉันเองก็ตอบไปบ่อยครั้งว่าไม่ได้เปลี่ยน
เพียงแต่ที่ทุกคนเห็นว่าฉันเป็น...ไม่เหมือนเดิม
นั่นน่าจะเพราะทุกคนต่างก็เติบโตขึ้น
กาลเวลา...ประสบการณ์...ล้วน ทำให้ทุกคนเติบโต
จากต้นกล้าเป็นต้นไม้ใหญ่
มีจุดเด่นบ่งบอกความเป็นตัวตน...ที่ชัดเจน
มากขึ้น...และมากขึ้น
มุมที่เธอมองฉัน...ต่างไป
มุมที่ฉัน มองเธอ...ก็ต่างไปเช่นกัน
เพราะอย่างนั้น...จึงไม่มีใครที่เหมือนเดิม
เวลายังคงหมุนไป...
จากวันเป็นเดือน...จากเดือน...เป็นปี...
ฉันห้ามเวลาไม่ให้หมุนไม่ได้
เหมือนที่ฉันไม่อาจห้ามให้ตนเอง...เติบโต...
แต่มีความจริงข้อหนึ่งยังคงอยู่
คือฉัน...ยังเป็นฉัน...
แม้เติบโต...คล้ายว่าเปลี่ยนแปลง...
แต่ฉันก็ยังเป็นฉัน
ความทรงจำเจ็บปวดไม่ว่าคราไหน
ความรู้สึกสุขล้นไม่ว่าครั้งใด
สิ่งเหล่านั้น...ยังอยู่กับฉันเสมอ
หัวใจฉันยังคงเหมือนเดิม...แม้เวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน
ความรู้สึกทุกอย่างยังคงอยู่...ไม่เปลี่ยน...
สิ่งเหล่านี้เท่านั้นที่จะเป็นเครื่องยืนยัน
สิ่งที่เป็นประสบการณ์เฉพาะตัว
สิ่งที่บอกว่าฉัน...เป็นฉัน
สบตาฉัน...แล้วเธอจะได้รู้ว่าฉัน...
เป็นคนเดิม...ไม่ใช่ใครที่เธอไม่เคยรู้จัก
...แน่นอน...