กำเนิดเจ้าชายเลือดผสม...ตอนที่ 3 ผมนอนอยู่ในโรงพยาบาลเป็นสัปดาห์ ผมมีอาการที่พอจะดีขึ้น...จนหมอให้ผมออกจากโรงพยาบาลได้ ผมก็มาพักกับบ้านพี่สาวที่ชื่อพี่น้อย "เราจะสร้างบ้านอีกหลังให้มิคอยู่ดีไหมแม่ บ้านหลังเล็ก ๆ มิคจะได้อยู่สบาย ยังไงมิคก็คงจะไม่รอดแล้ว สร้างอยู่ในบริเวณบ้านของน้อยก็ได้ น้อยจะได้อยู่ดูแลน้อง" เสียงพี่น้อยพูดคุยกับแม่ขณะที่ผมกำลังนอนหลับอยู่ เขาคงไม่รู้หรอกว่าผมรู้สึกยังไง "แต่น้องอยากไปอยู่กับตู่นะลูก ลูกก็รู้ว่ามิคมันเคยอยู่แต่บ้านหลังนั้น พอมันมาเปิดร้านทำธุรกิจของมันคนเดียวมันก็ดันมาป่วยแบบนี้" "ให้มิคไปอยู่กับตู่ก็ได้นะแม่ ให้น้องได้หาหมอดี ๆ เดี๋ยวนี้หมอที่รักษาเก่ง ๆ ก็มีตั้งเยอะ" "แล้วครอบครัวของตู่ล่ะ เขาจะยอมเหรอ น้องเราเป็นแบบนี้นะ แล้วเรายังมีปัญหาเรื่องแจ๊คมันมีเมียน้อยอีกไม่ใช่รึไง"พี่น้อยพูดกับพี่ตู่ "แจ๊คก็ต้องยอมล่ะ นี่น้องของตู่ บ้านก็เป็นบ้านที่ซื้อด้วยกัน ตู่ไม่สนใจแล้วล่ะพี่น้อย ยังไงมันก็ไม่มีอะไรดีขึ้นไปมากกว่านี้ ตู่จะเอามิคไปหาหมอที่โรงพยาบาลศรีนครินทร์ น้องจะต้องไม่ตาย"ทุกคนสนทนากันเหมือนกับว่าผมกำลังจะตายเร็ว ๆ นี้นี่แหละ "หมอบอกว่ามิคอาจจะไม่รอดแล้วนะ พี่อยากให้น้องได้อยู่สบาย ๆ ก่อนตาย" "แต่มิคต้องหายสิพี่น้อย ตู่จะดูน้องเอง"ผมฟังทุกคนพูดกันแล้วก็แอบร้องไห้ อย่างน้อยครอบครัวของผมเขาก็ยังรักผม...ไม่ว่าผมจะเป็นยังไง สองสามวันต่อมาผมถูกย้ายมาอยู่กับพี่ตู่ที่ขอนแก่น อาการของผมเหมือนจะย่ำแย่ลง...ผมไม่ได้ยินเสียงตัวเองพูด รู้สึกตัวเองเหมือนคนหูอื้อ ผมเดินไม่ไหวแทบจะหมดเรี่ยวแรง เวลาที่รู้สึกทรมานที่สุดคือเวลาเข้าห้องน้ำเพื่อไปฉี่ ผมไม่มีแรง...ต้องกลั้นใจแทบตาย และเริ่มมีอาการปวดศรีษะมากขึ้นเรื่อย ๆ "พี่ตู่ แม่...มิคไม่ไหวแล้วพามิคไปโรงพยาบาลได้ไหม"ทุกคนดูจะตกใจมากที่อยู่ ๆ ผมก็มีอาการทรุดลงกระทันหัน ไปถึงโรงพยาบาลแห่งใหม่...หมอไม่ยอมส่งผมไปตรวจเฉพาะทาง หมอให้เพียงแค่ยาระงับปวดมา แล้วก็เอาเครื่องมืออะไรไม่รู้ส่องไปที่หูของผม แล้วบอกว่าความดันผมต่ำมาก หมอบอกให้กลับไปเอาผลเลือดที่โรงพยาบาลเดิมอีกครั้งแล้วค่อยมาหาหมออีกครั้งในสัปดาห์หน้า ผมต้องกลับไปโรงพยาบาลเดิมอีกครั้งกับแม่...มันทรมานมาก ๆ ผมก็เดินแทบจะไม่ได้อยู่แล้ว แต่ทุกคนก็ให้ผมเดินไปเอาเอกสารเอง เจ้าหน้าที่ไม่ยอมให้แม่ไปรับเอกสารแทนผม กว่าจะได้เอกสารยืนยันผลเลือดและประวัติการรักษาจากโรงพยาบาลเดิมผมก็แทบจะสลบ สัปดาห์ต่อมาผมถึงได้ถูกย้ายไปตรวจเฉพาะด้าน ผมโดนตรวจเลือดซ้ำอีกสองครั้ง โดนตรวจปอด และให้ไปพบกับจิตแพทย์ "คุณรู้ใช่ไหมคะว่าคุณเป็นอะไร" จิตแพทย์ถามกับผม "ผมทราบครับคุณหมอ ผมเป็นเอดส์" "แล้วคุณทราบมั๊ยคะว่าเอดส์มีกี่ระยะ" "สามระยะมั๊งครับ ผมไม่ค่อยแน่ใจ รู้แต่ว่าผมอยู่ในระยะสุดท้ายแล้วใช่ไหมครับ"ผมตอบกับหมอ วินาทีนั้นผมอยากจะร้องไห้เหลือเกิน "อืม...เอดส์รักษาได้ค่ะ แม้จะยังรักษาแบบหายขาดยังไม่ได้ แต่เราก็สามารถควบคุมให้ดีขึ้นได้ถ้ามีการรักษาและทานยาอย่างสม่ำเสมอ คุณสนใจที่จะเข้าร่วมโครงการรักษากับทางโรงพยาบาลรึเปล่าคะ ไม่ต้องเสียเงินค่ายาเองเพราะคุณก็มีประกันสังคมกับโรงพยาบาลของเรา อยู่แล้ว ถ้าสนใจเราจะให้คุณกรอกเอกสารและเข้าพบตรวจเฉพาะทางค่ะ" "ครับ"ผมตอบตกลงโดยที่ไม่คิดอะไร เพราะผมไม่มั่นใจเลยว่าผมจะหายจากโรคนี้ เมื่อพบกับคุณหมอเฉพาะทางซึ่งเป็นอาจารย์หมอก็ตรวจดูแขนขาผม เอาฆ้อนมาเคาะเข่าผม หมอบอกว่าผมไม่เป็นอะไรมาก แต่มีเชื้อราในปาก และผลปอดออกมาว่าผมเป็นปอดอักเสบ จะต้องกินยารักษาปอดให้หายก่อนถึงจะได้กินยาต้าน แล้วหมอก็ให้ยารักษาปอดกับผมพร้อมกับยาอมรักษาเชื้อราในปาก... ช่วงเวลาแห่งการเป็นเจ้าชายเลือดผสมของผมได้ถือกำเนิดมาเต็มขั้นแล้วล่ะ ต่อไปนี้เจ้าชายคงต้องสู้กับเจ้า HIV ไปตลอดทั้งชีวิต...ผมได้แต่ภาวนาให้มีสักวันที่ผมจะหายและไม่ต้องทรมานกับสิ่งที่ผมเป็นด้วยเถิด   Create Date : 04 กรกฎาคม 2553 8 comments Last Update : 4 กรกฎาคม 2553 23:09:21 น. Counter : 3656 Pageviews. Share Tweet

ติดตามมาตั้งเเต่ตอนเเรกเเล้วค่ะ พิมพ์คอมใด้ ทำบล็อกใด้นี่เรียกว่าเเข็งเเรงเเล้วนะคะ ทำบล็อกสวย เรียบร้อยด้วย เก่งกว่าดิฉันที่เพิ่งหัดทำบล็อกใหม่ๆซะอีกค่ะ มันจะเป็นโรคปอด โรครา ก็รักษาไปตามอาการ ทานยา เดี๋ยวมันก็หายเองเเหละค่ะ พี่น้องทุกคนรักคุณนะคะ ต้องเข็มเเข็งค่ะ อ่านมาถึงตอนที่ "หมอบอกว่าผมไม่เป็นอะไรมาก" ก็สบายใจหายห่วง ขอบคุณที่นำเรื่องราวของคุณมาเป็นวิทยาทานค่ะ   โดย: Quel 5 กรกฎาคม 2553 6:01:09 น.

สวัสดีตอนเช้าค่ะ มาถึงออฟฟิศ แวะมาอ่านแต่เช้าเลยนะคะ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ มิลก็มีเพื่อนสาวเป็นแบบนี้ เค้าสบายดี ทุกอย่างอยู่ที่ใจค่ะกำลังใจสำคัญมาก ใจเป็นนาย กายเป็นบ่าว คุณไม่ได้เป็นไรมากหรอกค่ะ แค่ไม่เหมือนคนอื่นนิดหน่อยเอง สู้ ๆ ต่อไปนะคะ   โดย: มิลเม 5 กรกฎาคม 2553 8:24:47 น.

โชคดีจังค่ะที่ครอบครัวรักและให้ความช่วยเหลือขนาดนี้ แสดงว่าที่ผ่านมาคุณมิคต้องเป็นคนดีสำหรับครอบครัวมากเลย   โดย: tryforyou 6 กรกฎาคม 2553 9:05:50 น.

ขอให้กำลังใจครับ หากชีวิตยังไม่สิ้นหวังก็ยังมีทางรอดเสมอ ยาแม้จะดีมากมายสักเท่าไหร่ หากเราไม่ยอมที่อ้าปากกินยาเข้าไปก็ไม่วันที่จะรักษาได้ครับ ทุกสิ่งทุกอย่างขึ้นอยู่ตัวตนของเราครับ สู้ครับ   โดย: Sleeping_prince 27 สิงหาคม 2553 20:18:57 น.

แวะมาให้กำลังใจค่ะ คุณยังโชคดีที่มีครอบครัวที่อบอุ่นนะคะ คุณยังโชคดีที่มีเพื่อนดีๆหลายคนคอยให้กำลังใจ แต่ในขณะเดียวกันคนบางคนอาจจะไม่มีใครเลย คนเราไม่ว่าจะเจ็บป่วยด้วยโรคอะไร มันก็มีค่าเท่ากัน สู้ สู้ นะคะ   โดย: ยิ้มได้ไหม (Ramaekers ) 10 กันยายน 2553 3:16:27 น.

เอาข้าวมาฝากครับ แต่ยังเป็นรวงอยู่เลย   โดย: Sleeping_prince 16 พฤศจิกายน 2553 4:58:32 น.

วันนี้มาชวนไปเที่ยวดอยผ้าห่มปก บล๊อกคลอดแล้วคร้าบบบบบ   โดย: Sleeping_prince 5 มกราคม 2554 3:19:03 น.

เป็นอย่างไรบ้าง หายไปนานเลย   โดย: Pikake 5 มกราคม 2565 10:56:29 น.