• บันทึกเรื่องราวไร้สาระของชีวิต
• ของกิ๋นบ้านเฮา เลือกเอาเต๊อะนาย
• กับใจโทรมๆ ก้อนหนึ่ง
• เที่ยวไปตามตะวัน บุกบั่นไปตามลม

คืนต้นฝน ชั่วโมงแห่งความทรงจำนิรันดร์ คิดถึงอ้ายจรัลครับ คิดถึงมาก เลยไปค้นหาบทความที่ผมเคยเขียนถึงอ้าย แล้วมีโอกาสได้ลงถึงนิตยสารพลเมืองเหนือ ฉบับวันที่อ้ายเสียครบปี มารือฟื้นอีกครั้งครับ ถึงตอนนี้ ไม่รู้อ้ายจรัลของผม จะไปอยู่ที่ไหน ไปร้องเพลง ทำดนตรีขับกล่อมเทวดาหรือนางฟ้าที่สวรรค์ซีกไหนกัน ผมคิดถึงอ้ายครับ คืนต้นฝน ชั่วโมงแห่งความทรงจำนิรันดร์ คืนหนึ่งของเดือนพฤษภาคม ปี พ.ศ.2538 สายลมเย็นพัดโชยมาเป็นระยะ ผมได้พาตัวเองเข้าสู่บรรยากาศของความโศกสลดในงานศพของญาติผู้ใหญ่ท่านหนึ่ง ในบริเวณศาลาที่อยู่ในสุดของวัดเจดีย์หลวง บรรยากาศงานในขณะนั้นช่างดูเศร้าสำหรับหลายๆคน แต่มันช่างเป็นความรู้สึกที่น่าเบื่อเหลือเกินสำหรับคนที่กำลังก้าวไปเป็นวัยรุ่นตอนกลางสำหรับผม รถคันแล้วคันเล่าต่างหาที่จอดเพื่อจะมาร่วมไว้อาลัยให้กับผู้วายชนม์เป็นครั้งสุดท้าย และรถยนต์คันหนึ่งก็เลี้ยวเข้ามา สายตาผมก็เหลือบไปเห็นคนที่ก้าวลงมาจากรถนั้น มีทั้งชายสูงอายุผมหงอกขาว ท่าทางภูมิฐานและดูอบอุ่นใจดี หญิงสาวผมยาวก้าวตามมา และผู้ที่ออกจากรถเป็นคนสุดท้ายคือชายหนุ่มร่างสันทัด ท่าทางอบอุ่นเช่นเดียวกันกับชายสูงอายุที่ก้าวออกมาเป็นคนแรก ภาพที่เห็นมันทำให้ผมรู้สึกราวกับเด็กได้เจอของเล่นถูกใจเป็นครั้งแรก ผมได้แต่เก็บมันไว้ในใจเพียงคนเดียว เพราะถ้านำเอาความรู้สึกนี้ไปบอกกับใครคนไหนผมต้องถูกหาว่าบ้าหรือสติสตางค์เกินกว่าคนทั่วไปจะมีได้อย่างแน่นอน คนทั้งสามได้เดินไปเคารพศพและนั่งอยู่ในงาน ฟังเทศนาคำสั่งสอนจากปากของผู้ที่ครองผ้ากาสาวพัสต์อยู่บนธรรมมาสน์ด้วยอาการอันสงบ เมื่อพระธรรมเทศนาจบลง พระสงฆ์ก็ได้เริ่มการสวดอภิธรรมต่อไปตามประเพณีที่จะอุทิศส่วนกุศลไปให้กับผู้ที่นอนอยู่ในโลงเบื้องหน้า แต่จิตใจ ที่ตื่นเต้นถึงขีดสุดประกอบกับความเบื่อหน่ายตามประสาวัยรุ่นจึงทำให้เท้าทั้งสองข้างของผมพาร่างกายออกมาสู่ภายนอก มายืนทอดความรู้สึกบริเวณด้านข้างของเจดีย์หลวงที่ถือว่าเป็นหลักฐานความก้านกุ่งรุ่งเรืองงามของอาณาจักรล้านนาในอดีต และสิ่งที่คาดไม่ถึงว่ามันจะกลายเป็นความทรงจำชั่วนิรันดร์ของผมก็ได้บังเกิดขึ้น ณ วินาทีต่อจากนั้นเป็นต้นมา ใครจะไปคาดคิดว่าขณะที่ผมกำลังยืนทอดอารมณ์เพลินๆ อยู่คนเดียวนั้น ชายฉกรรจ์ท่าทางอบอุ่นคนนั้นก็ได้เดินออกจากศาลาไว้ศพและเดินมุ่งตรงมายังที่ผมยืนอยู่ เขาใส่เสื้อหม้อฮ่อมสีเกือบดำและกางเกงพื้นเมือง สะพายย่ามบนไหล่หนา เมื่อเขาเดินมาถึงที่ผมยืน เราต่างคนต่างมองอะไรเพลินๆ สักครู่ ผมก็ได้ยกมือไหว้พร้อมกับกล่าวทักทายด้วยน้ำเสียงสั่นเครือด้วยความตื่นเต้นสุดขีด แล้วเขาก็กล่าวทักทายตอบ ทักทายด้วยประโยคตามปกติที่คนรู้จักกันครั้งแรก เราคุยกันไปเรื่อยๆตามที่จิตใจเบื้องลึกจะสั่งให้ปากอ้าแล้วเปล่งเสียง แล้วผมก็ได้รับรู้ด้วยประสารทสัมผัสทั้ง 5 ว่า สิ่งที่ผมคาดเอาเอาไว้ว่า ท่าทางของผู้ชายคนนนี้เป็นคนอบอุ่น มันไม่ใช่แค่ภาพในจินตนาการแล้ว แต่มันเป็นความจริงที่ผมสัมผัสได้ด้วยตัวเอง ทุกคำพูด ทุกประโยคที่เราพูดคุยกันมันล้วนแต่แฝงไปด้วยความอ่อนโยน ห่วงใย แม้ว่าเราเพิ่งจะเคยคุยกันครั้งแรก เราเดินไปคุยกันไป รอบเจดีย์หลวงเหมือนกับจะฝังเรื่องราวที่คุยกันไว้เป็นความทรงจำที่จะยืนอยู่คู่กับเจดีย์คู่บ้านคู่เมืองเชียงใหม่ตลอดไป เนื้อหาที่เราได้คุยกันแลกเปลี่ยนความคิดกันตั้งแต่เรื่องเพลง ดนตรีตลอดไปจนถึงสภาพบ้านเมืองของเชียงใหม่ที่เปลี่ยนไปในทางที่จิตวิญญาณความเป็นล้านนาเสื่อมลงทุกวัน ผมได้ฟังการรำพึงรำพันความรู้สึกจากใจของเขาที่พร่ำพรรณาบรรยากาศของเชียงใหม่ในสมัยก่อน สมัยที่วัฒนธรรมยังบริสุทธิ์ ยังไม่ได้ถูกกระทำชำเราจากวัฒนธรรมภายนอกเช่นทุกวันนี้ เขาได้เล่าถึงบรรยากาศของวัดเจดีย์หลวงในตอนที่เขายังศึกษาในระดับประถมที่โรงเรียนเมตตาศึกษาที่ตั้งอยู่ในวัดเจดีย์หลวงนี้เอง เมื่อเราคุยกันถึงเรื่องความล่มสลายของวัฒนธรรมล้านนา น้ำเสียงของเขาฟังดูสะอื้นและแฝงความเศร้าอยู่ในที อันแสดงถึงความรักความผูกพันของเขากับแผ่นดินแม่ที่ให้กำเนิดจิตวิญญาณล้านนาแก่เขา และความเป็นคนละเอียดอ่อนต่อความรู้สึกของคนรอบข้างของเขาก็ได้ถูกแสดงออกมาผ่านทางการพูดคุยอย่างเห็นได้ชัด โดยเขาได้เอ่ยปากถามผมว่า “ขออ้ายสูบบุหรี่ จะว่าอะหยังก่ ? ” ซึ่งผมก็ไม่ได้ปฎิเสธความต้องการของเขา เราได้คุยกันหลายเรื่อง สารพัดเรื่องที่ไหลออกมาจากความคิดได้ถูกแลกเปลี่ยนระหว่างกัน เรื่องเพลง ดนตรีพื้นเมือง ภาษาคำเมืองที่กำลังจะสูญสลายไปพร้อมกับคนรุ่นเก่า เราแลกเปลี่ยนความคิดกันจนลืมเวลาที่ผ่านไป แล้วพิธีการทางศาสนาก็เสร็จสิ้น เขาจึงขอตัวไปนั่งอยู่กับชายสูงอายุที่เป็นผู้ให้กำเนิดและหญิงสาวที่เป็นคู่ชีวิต เรายังได้ฝากข้อความทิ้งท้ายให้กันว่า ถ้ามีโอกาสข้างหน้าเราคงได้เจอกันและร่วมงานกันอีก และเราก็ได้ล่ำลากันผ่านสายลมที่พัดพาเอากลิ่นไอดินปนกลิ่นน้ำฝนอันหอมหวน ผมไม่คิดว่าการได้พบ ได้พูดคุยแลกเปลี่ยนกันในครั้งนั้นจะเป็นครั้งแรก ครั้งเดียวและครั้งสุดท้ายในชีวิตของผมที่ได้พูดคุยกับชายผู้เปรียบเสมือนนักรบจากดินแดนแห่งขุนเขาที่ออกไปรบกับสงครามต่างถิ่น เพื่อกอบกู้เอกราชางวัฒนธรรมของแดนดินแผ่นดินแม่ของเขาคืนมา และพยายามที่จะนำเอาเอกลักษณ์วัฒนธรรมล้านนาออกไปเผยแพร่สู่แผ่นดินอื่น ถึงแม้ว่ามันจะเป็นกระแสที่อ่อนล้า และอ่อนแรงมากในขณะนั้น “จรัล มโนเพ็ชร” คือชายคนนั้น คนที่ผมพบและ ตลอดจนแลกเปลี่ยนความคิดในคืนวันนั้น และการสนทนาเกือบชั่วโมงในวันนั้นก็ได้ถูกบรรจุไว้ในพจนานุกรมสมองของผม ตลอดจนบรรยากาศในค่ำคืนนั้นชั่วชีวิต และผมรู้สึกดีใจ ปลื้มใจ ประทับใจที่ครั้งหนึ่งในชีวิตมีโอกาสสัมผัสกับตัวตนที่แท้จริงของคนในดวงใจของผม อ้ายจรัล อาจเป็นแค่คนร้องเพลงคำเมืองธรรมดาในสายตาของหลายๆ คน แต่สำหรับผม จากความทรงจำเกือบชั่วโมงในคืนนั้น จากการติดตามผลงานเพลง ผลงานด้านวัฒนธรรมที่อ้ายได้ทำให้กับแผ่นดินล้านนา อ้ายเป็นวีรบุรุษในดวงใจ และเป็นนักรบที่ออกรบกับคนต่างถื่นที่มารุกรานล้านนาทางวัฒนธรรม และมีบาดแผลเต็มตัวจากข้าศึกและไส้ศึกร่วมแผ่นดิน ร่วมภาษามาไม่น้อย แต่อ้ายคนนี้ก็ยังไม่มีความท้อถอย กลับตะลุยสู้รบกับข้าศึกต่างถิ่นต่อไปจวบจนวาระสุดท้าย ในเวลาประมาณ ตีสาม ของวันที่ 3 กันยายน 2544 นักรบที่กรำศึกมาหนักหนาอย่างอ้ายก็ได้เวลาพักผ่อนตลอดไป อ้ายคงเหนื่อย เพลีย และท้อแท้ แต่อ้ายบอกใครไม่ได้ และในที่สุด ธรรมชาติก็ได้เอาตัวตน ร่างกายของอ้ายกลับไปยังแดนสุขาวดี เหลือไว้แต่ผลงาน จิตวิญญาณและอุดมการณ์ของอ้ายที่จะให้คนรุ่นต่อๆ ไปต่อสู้ พร้อมที่จะเข้าสู่สมรภูมิรบกับวัฒนธรรมภายนอก และช่วยเผยแพร่ ส่งเสริมวัฒนะธรรมล้านนาซึ่งอ้ายรักและผูกพันที่สุดให้คงอยู่ตลอดไปคู่แผ่นน้ำหนังดินล้านนา เวลาเกือบชั่วโมงในคืนนั้น ได้ให้อะไรกับผมมากมาย และจะคงอยู่ในความทรงจำของผมตลอดไป .   Create Date : 05 กุมภาพันธ์ 2553     Last Update : 5 กุมภาพันธ์ 2553 15:41:24 น. Counter : 855 Pageviews.   13 comment Share Tweet

ไม่เป็นไรจริงๆ ครับ รู้ตัวว่าเป็นได้แค่นี้ ตลอดมา และตลอดไป ไม่เป็นไรจริงๆ ครับ ไม่เป็นไร แค่เธอให้ความเป็นเพื่อน เป็นพี่ชายที่ดีของเธอ ไม่รังเกียจผมเวลาเราคุยกัน ไปไหนมาไหนด้วยกันสองคน แค่เธอยอมเดินกับผม ไม่รังเกียจ ไปกินข้าว ดูหนังด้วยกัน เฮ้อ อยากร้องไห้อีกแล้วครับพี่น้อง รักนะ ห่วง แต่คงทำอะไรไม่ได้มากกว่านี้ จะไม่มีการบอกว่ารัก อีกแล้วครับพี่น้อง พอครับ ขออนุญาตไปร้องไห้ต่อแล้วกัน   Create Date : 25 มิถุนายน 2552     Last Update : 25 มิถุนายน 2552 13:52:56 น. Counter : 354 Pageviews.   7 comment Share Tweet

• *~~nOnGtEErAk~~*
• malarncha
• last_tibetstone
• อุ้มสี
• Webmaster - BlogGang