Group Blog All Blog |
เมื่อลูกต้องจัดการความสุขของตัวเอง
 บันทึกลูก 10 ขวบ ประถม4 เทอม2 จ้าาาา ไม่ได้เขียน Blog มา น่าจะ 3 ปีเต็ม พยายามแบ่งเวลามาเขียนนะ แต่มันไม่สะดวก ไม่เหมือนใน FB ตรงไหนก็เขียนได้ เลยทำให้เราไม่ได้เขียนซักที แต่เมื่อวานคุยกับยูริ...สอนให้เค้าอยู่กับตัวเอง สร้างความสุขด้วยตัวเอง ใช้เวลาว่างให้เป็นประโยชน์ เอาสมุดบันทึกให้ลูกอ่าน เอาBlog ให้ดู...  เค้าขอให้แม่เขียนอีก... แหม...ทำเหมือนจะอ่านเนอะลูกเนอะ ^^ ตอนนี้น้องยูริเริ่มจะเข้าสู่วัยรุ่นล่ะนะ...  ความฝันตอนนี้เค้าอยากเป็นหมอฟัน เราชอบนะที่เค้ามีความฝันที่อยากจะเป็นอะไรซักอย่าง...  ถึงแม้มันจะเป็นไปได้หรือไม่ได้ก็ตามทีเถอะ แต่พ่อกับแม่ก็พร้อมจะสนับสนุนให้ถึงฝั่งฝันนะ....  -- ตอนนี้ยูริเรียนพิเศษ มีวิชาวิทยาศาสตร์ คณิตศาสตร์ ภาษาอังกฤษ ความตั้งใจแม่ตอนนี้มีเพียงแค่อยากให้หนูสอบเข้า ร.ร.อื่นได้ เพราะตอนนี้แม่เบื่อโรงเรียนนี้เหลือเกิน  ไม่ว่าจะเป็นครูที่โรงเรียน บรรยากาศ และเพื่อนๆของนาง  ครอบครัวเรามีกันสามคน สนิทกันมาก ก็คุยกันเรียกว่า ทุกเรื่อง ทุกวันแต่เราจะมากกว่าพ่อหน่อย เพราะมีเวลาอยู่ในรถตอนเย็นที่ขับกลับบ้านจากศรีราชามาบางพระ และก่อนนอน รวมถึงทั้งวันทุกวันเราก็ขลุกอยู่ด้วยกันแหละ เรียกว่าไม่สนิทก็ต้องสนิท ไม่อยากเล่า แต่เดี๋ยวก็ต้องรู้    งั้นเล่าเลยดีกว่า ^^  นี่เป็นรางวัลจากโรงเรียน ที่ได้จากการเป็นบรรณารักษ์ ถามว่า มีจิตอาสาเหรอ ก็ใช่แหละค่ะ แต่ไม่ใช่ทั้งหมด...  แต่ส่วนนึง คือนางเบื่อเพื่อนที่ร่วมชั้นเรียนซึ่งจากที่เราสัมผัส จากที่ฟังเค้าเล่าทุกๆ วันสะสมมา เราก็รู้สึกเหมือนกัน คือ เพื่อนในวัยนี้มีแต่เพื่อนที่คิดคนละแบบกับยูริ มีถามยูริด้วยนะทำไมต้องเล่าทุกเรื่องให้แม่ฟัง พอคบกันก็มีแต่การอวยกันไปกันมาบางคนก็มีความพยายามมาก ที่จะมีบั้ดดี้ อารมณ์เหมือนกลัวไม่มีเพื่อน การจะมีเพื่อนสนิทซักคน ก็ต้องตามใจเพื่อนจนไม่เป็นตัวของตัวเอง ในขณะเดียวกันพอเผลอหันหลังให้กันก็นินทากัน ไม่ชอบคนนั้น ไม่ชอบคนนี้ ซึ่งมันก็ปกติแหละในสังคมทั่วไป แต่ยูริก็คงเหมือนเรา คือไม่ชอบปั้นหน้าตายิ้มกับคนที่เรารู้ว่า เค้าไม่ชอบเราอ่ะนะ หรือเพื่อนๆ ก็ชอบพูดถึงแต่เรื่องผู้ชาย เลิกคนนี้คบคนนั้น ส่งจดหมายถึงผู้ชายหรือคุยแต่เรื่องนี้ทั้งวัน และที่น่าเบื่อที่สุด คือพวกที่พยายามหาพวก คนนี้พวกชั้นนะ เธออย่าไปคุยกับกับเค้านะ อันนี้ให้เล่น อันนี้ไม่ให้เล่น คืออะไรแบบนี้ เท่าที่ฟังลูกเล่า คือมันก็น่าเบื่อจริงๆ แหละ ยูริก็เลยตัดปัญหา ไปเป็นบรรณารักษ์ดีกว่า  ได้ทำงาน วันๆ นึงก็หมดเวลาไปกับการจัดหนังสือและก็คุยกับครู ซึ่งมันก็ดีกว่าที่จะไปพยายามเป็นอะไรที่ไม่ใช่ตัวตนกับเพื่อนที่ไม่ได้รู้สึกดีอะไรกับเราเท่าไรด้วย ------ แต่ที่เล่ามาทั้งหมด ยูริเค้าหันหลังให้สังคมไหม?? คำตอบคือไม่ใช่นะ เค้าก็ยังเป็นคนน่ารักกับทุกคน มีความสุขยิ้มให้กับทุกคน และก็ยังชอบไปโรงเรียนอยู่  นี่คือ...สิ่งที่แม่ภูมิใจแม่รู้สึกว่าเค้าโตเป็นผู้ใหญ่ที่สามารถจัดการความสุขให้กับตัวเองได้ โดยไม่ตกอยู่ในหลุมดำ ++เค้ามองว่าการไปเดินไปกินข้าวคนเดียวไม่ต้องรอใคร มันก็ไม่แปลก และเมื่อเดินไปถึงโต๊ะอาหารก็มีเพื่อนมากมาย ++เล่นกับใครก็ได้ คุยเล่นและพร้อมจะรับฟังเรื่องราวต่างๆ จากเพื่อนทุกคน โดยที่ไม่จำเป็นต้องบอกว่า เธอคือเพื่อนสนิทที่จะต้องติดตาม และรอชั้นเท่านั้น ++ในเวลาที่ต้องจับคู่ทำกิจกรรมในห้องเรียน จัดมาจะเดี่ยวหรือมีคู่ก็ได้ หรือถ้าไม่มีใครจริงๆ (ห้องเป็นเลขคี่) คู่กับครูก็ได้ ขอให้ได้คะแนนดีๆ เป็นใช้ได้ ++เมื่อถึงเทศกาลยูริก็เตรียมของขวัญชิ้นเล็กๆ ให้ทุกคนได้ ถึงแม้ว่าเพื่อนบางคนจะเคยให้ของเพื่อนทุกคนยกเว้นยูริก็ตามที ------  ทั้งหมดที่เขียนมาคือความเป็นจริงของการใช้ชีวิตแหละลูกแค่หนูอาจจะเจอเร็ว รู้เท่าทันความคิดคนอื่น และไม่อยู่ในเกมส์เท่านั้นเอง แต่ยูริเองก็ไม่ได้รู้สึกว่ามันคือปัญหาในการใช้ชีวิต จนรับมือไม่ได้ เพราะครอบครัวเราสอนลูกเสมอว่า "เราไม่จำเป็นต้องสนใจกับคนที่ไม่เห็นคุณค่าในตัวเรา แต่เราควรเอาเวลาที่มีไปโฟกัสกับคนที่รักเราดีกว่า"      และท้ายที่สุด แม่ก็อยากจะบอกว่าหนูตลอดไปว่า
วันนี้แม่แค่อยากจะบอกว่า แม่ภูมิใจในการกระทำของหนูที่สุดค่ะ รัก...แม่เอง  |
Watrin&Uro
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?] ครอบครัวของเรา เคยมีแค่เจ้าปอมอ้วน ชื่อ..ยูโร วันนี้ เรามีสมาชิกใหม่เป็นสาวน้อย...ชื่อ ยูริ (ตั้งชื่อคล้องกะพี่ยูโร) LOvE U *-* (มาจาก...รักจ๊ะ ทั้งยูริและยูโร) Friends Blog
Link |
